Monitorowanie leczenia cukrzycy
Twój cel: „poziom” najlepszy z możliwych
Podstawowym celem terapii cukrzycy jest kontrolowanie poziomu glukozy we krwi utrzymywanie go na wysokości jak najbardziej zbliżonej do prawidłowych wartości. U osób zdrowych poziom glukozy we krwi wynosi poniżej 100 mg/dl (miligramów glukozy na 100 mililitrów krwi).
Insulinoterapia
Wskazówki dotyczące podawania insuliny
Organizm potrzebuje tyle insuliny, ile zapewni odpowiednią kontrolę glikemii (odpowiedni poziom cukru we krwi). Lekarz prowadzący chorego na cukrzycę ustala odpowiednią dla niego dawkę insuliny.
Hipoglikemia, czyli niedocukrzenie
Kiedy poziom cukru (glukozy) we krwi spada poniżej 55 mg/dl (3 mmol/l), stwierdza się nadmierne obniżenie poziomu glukozy we krwi, czyli hipoglikemię. Epizod obniżenia poziomu cukru we krwi zazwyczaj łatwo jest opanować, zwłaszcza na samym początku. Jeśli jednak nie podejmie się szybko właściwych kroków, stan ten może się pogłębić i spowodować utratę przytomności pacjenta lub nawet wystąpienie napadu drgawek.
Takie obniżenie poziomu glukozy może stanowić zagrożenie dla życia. Warto zatem porozmawiać z lekarzem/ pielęgniarką/asystentką żywieniową na temat sposobów postępowania w przypadku nadmiernego obniżenia poziomu cukru we krwi.
Hiperglikemia a cukrzyca
Postępowanie w przypadku stwierdzenia wysokiego poziomu glukozy we krwi czyli hiperglikemii
Codzienne monitorowanie poziomu cukru (glukozy) we krwi stanowi jeden z elementów leczenia cukrzycy. Kiedy poziom cukru przekracza wartości prawidłowe, stwierdza się hiperglikemię.
Za zbyt wysoki uznaje się poziom glukozy we krwi przekraczający 100 mg/dl (6,0 mmol/l) przed posiłkiem lub przypadkową 200 mg/dl (9,0 mmol/l) w 2 h po posiłku. W przypadku osób chorujących na cukrzycę typu 1 lub chorych z krótko trwającą cukrzycą typu 2 wartość glikemii w 2 h po posiłku powinna wynosić mniej niż 160 mg/dl (8,0 mmol/l).
Zalecenia żywieniowe dla pacjentów z dną moczanową i hiperurykemią
Nadwaga i otyłość szczególnie otyłość olbrzymia BMI>40 sprzyjają występowaniu podwyższonego poziomu kwasu moczowego oraz występowania napadów dny moczanowej. Również leki stosowanego do leczenia nadciśnienia tętniczego chociaż bardzo skuteczne (pochodne tiazydowe i tiazydopodobne) mogą zwiększać stężenie kwasu moczowego powstającego z metabolizmu puryn i pirymidyn. Często nieprawidłowa dieta i złe nawyki żywieniowe mogą sprzyjać tej skazie metabolicznej i indukować napad dny.